III ENCUENTRO DE POESÍA EN RED - Alcalá de Henares -18.09.2010

lunes, 2 de febrero de 2009

IRENE

Por qué me cuesta tanto llegar a tí??
Ya no sé qué más puedo hacer para que veas que te estas destrozando la vida. Que tienes una enfermedad y tienes que cuidarte, que yo no te digo las cosas por fastidiarte, te las digo por soy tu madre y quiero lo mejor para tí.
Eres una tia fantástica, amiga de tus amigos, simpática, divertida, cariñosa............
Dime corazón, por qué te empeñas en destrozarte la vida con tan solo 19 años??
Hoy cuando te veía en la cama de la UCI, me preguntaba qué más podía hacer para poder llegar a tí y que reorganizaras tu vida. La impotencia me mata.

10 comentarios:

carmen jiménez dijo...

Mi querida queridísima Nunci. Tengo un nudo en la garganta. Miro a esa preciosidad de hija tuya y me dan ganas de estrujarla, de abrazarla de besarla una vez más. De decirle lo mucho que vale y lo mucho que vale la pena vivir incluso con sus limitaciones. Me dan ganas también de ir y abrazarte a ti y decirte que eres una madre estupenda y que ella lo sabe de sobra. Impotencia y amor. Una combinación dolorosa.
Os quiero a las dos. Mucho.
Hablamos. Cuidate e intenta descansar.
Dale un beso muy fuerte mañana a Irene, y dile que le voy a dar también un tirón de orejas.
Con todo mi amor.
En mi blog te dejo un regalo.

Anónimo dijo...

espero que no te sientas impotente ante ese panorama que describes : Tu puedes , tu sabes como llegarle a hecerle comprender que la salud es un cristal fragil que hay que cuidarse a tope para que no se rompa.
Carmela dàndote ánimos.

gretelx dijo...

mucha fuerza, lembranza, te mando un abrazo muy fuerte a través del espacio.
espero que todo vaya para bien...

Anónimo dijo...

Te mando un fuerte abrazo con el deseo de la pronta recuperación para tu hija y de que no te mortifiques. Cuando son mayores, los hijos no suelen hacer caso de los consejos de los padres, la única experiencia que les sirve es la suya propia, así que por más que le digas, sólo cambiará cuando alguien(que no seas tu) o ella misma tome conciencia de ello. El problema está que nos semtinos impotentes, querríamos evitarles dolor, problemas...
Ánimo, tal vez cuando remonte este susto se replantée cosas, y entonces ahí estarás.
Un abrazo.

J.C dijo...

Llegarás seguro,.
Espero que Irene esté bien,.
y también tu..

Anónimo dijo...

pequerrecha¡¡ veña muller que ti podes eres unha madraza,ela necesitate unha e outra vez,hoxe e maña,e igual os anos que teña sempre te vai a necesitar como mai.Non te canses de decirlle as cousas e repetirlle unha e outra vez,algun dia vaicho agradecer.

Lembranza dijo...

Gracias Carmen por los animos, gracias amiga por estar siempre ahí. Besos
Carmela, tú ya sabes todo lo que eres para mi. Besitos y gracias por todo el apoyo de estos días.
GreGre, me alegra ver que no te has ido del todo, y gracias por los animos.
Estherpino, gracias a ti también por el animo que me mandas, y tienes razón de lo que dices sobre los hijos, escuchan a quien sea menos a ti, ó al menos parece que no escuchan, yo espero que les quede algo de poso, y que despues lo sepan utilizar.
JCLdanse, gracias por tu animo, por cierto, por cierto, me he pasado por tu blog y me ha gustado mucho. Besos
Gracias tambien al ultimo anonimo que me tiene algo despista, o eres una de mis hermanas o Maria, besitos para cualquiera de ellas

Anónimo dijo...

hola..hermanita...quiero q sepas q cada dia me sorprendes..pero para bien..se un poco de lo que has pasado en esta vida injusta y cruel..a veces..pero que tambien nos da alegrias y risas..desde q te leo en tu blog..me has hecho reir..se me ha puesto la piel de gallina y hoy me haces llorar...
A mi sobrina..Irene.que espero ya este mejor..q decirte niña bonita,eres como las rosas que tanto me gustan..lo tienes todo mi niña,un monton de gente q te quiere,y una vida q vivir sin hacerte daño a ti misma..te quiero un monton..bicosss
y para mi hermana...te conozco sabras estar "como siempre"recuerda mama nos enseñó a aguantarlo todo...os quiero

Anónimo dijo...

Jo nunci acabome de enterara ahora acabamo de decir a miña mai o da irene.
Dille a Irene quese cuide que logo vai ser peor pa ela, dille que se cuide por o seu ben, e ti moito animo e paciencia.
Xa sei que e díficil e moi duro pero a vida ponos estas pedras no camiño e temos que saltalas.
Un beisiño moi grande e animo
Bikos pa Irene e dille que se cuide e que pense nela e no daño que lle fai o que lle rodea

Lembranza dijo...

Gracias Maria, xa sei canto a queres, e xa ye dire todo o que me dixeches. Bicos e graciñas